ఒక గంటన్నర ప్రయాణం నా జీవితాన్ని మార్చేస్తుందని నేనెప్పుడూ ఊహించలేదు …… ఒక మాములు మనిషి నన్ను ప్రభావితం చేస్తాడని అసలు అనుకోలేదు ……. ఒక చిన్న సంభాషణ మనసుని కదిలించి ,మనిషిని బ్రతికిస్తుందని నాకప్పటివరకు తెలీదు…………
అది ఏప్రిల్ పది . నా పుట్టిన రోజు . నా జీవితం లో అతి ముఖ్యమైన రోజు . ఆరు నెలల క్రితం నాకు నేను పెట్టుకున్న గడువు ఈరోజుతో ముగిసింది . ఈరోజు నేను ఆత్మహత్య చేసుకోబోయే రోజు . ఇంకో మూడు గంటల్లో నేనీ లోకాన్ని విడిచి వెళ్ళిపోతాను . ఊరికి దూరంగా ఉన్న రైల్వే ట్రాక్ నా చివరి గమ్యం .
మలక్ పేట్ రైల్వే స్టేషన్ లో లింగంపల్లి వెళ్లే లోకల్ ట్రైన్ కోసం ఎదురుచూస్తూ ఉన్నాను . పదింటికి రావాల్సిన ఎంఎంటిఎస్ రైలు పావుగంట ఆలస్యంగా నడుస్తుంది . నా జీవితం లో అన్నీ ఇంతే, నా వరకు వొచ్చేసరికి అన్నీ తారుమారవుతాయి . నేను బ్రతికుండడం వల్ల ఎవరికీ ఏ ప్రయోజనం లేదు . భూమికి భారం . తల్లిదండ్రులకి బరువు . నన్ను చూస్తే నాకే జాలేస్తుంది . నా బతుకుని తలచుకుంటే నాకే అసహ్యమేస్తుంది . నలుగురిలా హాయిగా ఉండలేను. నలుగురిలో దర్జాగా తిరగలేను. నాకేదీ చేతకాదని సమాజం నిర్ధారణ చేసింది . నేనెందుకూ పనికిరానని నాకే అర్ధం అయ్యింది . జీవితం ప్రశ్నలా మారినపుడు చావే సమాధానం లా కనిపిస్తుంది . జీవితాన్ని మార్చే క్షణమ్ కోసం ఎంతగానో ఎదురుచూసా , ఇక నాకు మిగిలింది చావే . ఇది ఆవేశం లో తీసుకున్న నిర్ణయం కాదు . వివరాలన్నీ లెటర్ లో రాసి ఉంచా. నేనిప్పుడు పోతే ఎదో రెండురోజులు ఏడ్చేసి మర్చిపోతారు ,అదే బతికుంటే నన్ను , నా దరిద్రాన్ని చూస్తూ రోజూ ఏడుస్తూనే ఉండాలి.
రైలు వచ్చేసింది . బోగీలో చివరి సీట్ లో కిటికీ పక్కన కూర్చున్నాను. రద్దీ పెద్దగా లేదు . చివరిసారిగా ఈ ప్రపంచాన్ని కిటికీ లోనుంచి చూస్తున్నాను. ఎలాంటి ఎమోషన్స్ కి లోనుకాకూడదని ఏ ఆలోచనని నా దగ్గరికి రానివ్వట్లేదు . నాకెదురుగా కాస్త దూరం లో ఓ చంటి పిల్లాడిని ఎత్తుకొని ముద్దుచేస్తున్న తల్లిదండ్రులు కనిపించారు . లోలోపలే నా తల్లిదండ్రులకి క్షమాపణలు చెప్పుకున్నాను . ఎంత వద్దనుకున్నా వాళ్ళని వదిలేసి వెళుతున్నానని భాద కన్నీరులా బయటకి వచ్చేస్తుంది . కానీ నా నిర్ణయాన్ని మాత్రం మార్చుకోను.
నన్ను దూరం నుంచి ఎవరో గమనిస్తున్నట్టు అనిపించింది . నేను కళ్ళు మూసుకొని నిద్ర నటిస్తూ ఉన్నాను. ఎవరో నన్ను తట్టినట్టు అనిపించి కళ్ళు తెరచి చూసాను . “ఈ సీట్ ఖాళీయేనా . కూర్చోవొచ్చా ?” అని అడిగాడు . “హా. ఎవరు లేరు,” అని చెప్పాను . ఆ మనిషి ఏదోలా ఉన్నాడు . కాళ్ళకి స్లిప్పర్లు , వీపు దగ్గర చిరిగిపోయిన చొక్కా , చేతిలో రెండు సంచులు ,మెడకి ఎదో స్కూల్ ఐడి కార్డు కి మొబైల్ ని తగిలించుకొని ఉన్నాడు . నాకెందుకో కంపరంగా అనిపించి తల తిప్పి బయటకి చూస్తూ ఉన్నాను .
“ఏంటి బాబూ ఆలా ఉన్నావ్ ఏదైనా సమస్యా?” అని అడిగాడతను. “నీకెందుకు ... నీ పనేదో నువ్ చూస్కో,” అని కోపంగా చెప్పి, తల తిప్పేసుకున్నా . ఈలోగా ఎదో స్టేషన్ వచ్చింది . ఏ స్టేషనో చూద్దామని తల తిప్పాను .
విద్యానగర్ రైల్వేస్టేషన్ అది . “ఏ స్టేషన్ బాబు ఇది?” అన్నాడు . చిరాగ్గా తన వంక చూసినపుడు తనకి ఒక చేయి లేదని నాకర్థం అయింది . “విద్యానగర్,” అని చెప్పాను
ఓసారి తనని తేరిపారా చూసాను . అతనికి ఒక కాలు కూడా లోపం ఉంది . నేను తనని ఆలా చూడడం గమనించిన అతను , “అది చిన్నప్పుడే పోలియో తో ఆలా అయ్యింది బాబు,” అని చెప్పాడు . “మరి ఈ చెయ్యి ??” అని అడిగాన్నేను . “ఇదా.. ఓసారి రోడ్డు దాటేప్పుడు లారీ గుద్దేసింది ఆ ప్రమాదం లో ఈ చేయి కూడా పోయింది.”
కాస్త సానుభూతి కలిగింది నాకు . “ఏంచేస్తుంటావ్ నువ్వు ? కష్టంగా లేదా ?” అని అడిగా .... దానికతను ఒక చిన్న నవ్వు నవ్వి, “ఉదయాన్నే న్యూస్పేపర్ ఏజెన్సీ దగ్గర పేపర్లు తీస్కొని చౌరస్తాలో పేపర్ అమ్ముతుంటా . తొమ్మిదింటి నుండి సాయంత్రం వరకు స్కూల్ లో అటెండరుగా చేస్తా,” అని చెప్పాడు .
నాకతని మీద గౌరవం కలిగింది . ఒక కాలు ఒక చేయి లేకపోయినా తన బ్రతుకు తాను బ్రతుకున్నందుకు .
“మరి మీకు ఇబ్బందిగా లేదా ఇలా కాలు చేయి లేదు . మీకంటూ ఎవరైనా ఉన్నారా ?? ఇలా రోజూ కష్టపడడం అది కూడా మీరు ఇలా….” అని.
నేను అడగడం పూర్తి చేసేలోపే, “హహహ్హా ...నాకర్థం అయ్యింది బాబూ నువ్వేం అడగలనుకుంటున్నావో . నాకు పెళ్లి అయింది నాకో కూతురు కూడా ఉంది . తనకి నేనంటే పంచ ప్రాణాలు . ఇక ఇబ్బందులు కష్టాలంటావా ,అవి అందరికి ఉండేవే కదా.” అన్నీ ఉన్ననాకే బతకడానికి దిక్కు తేలీక చావుని వెతుకుతూ వెళుతుంటే ఇతనేంటి ఇంత సింపుల్ గా నవ్వేసి ఈజీ గా చెప్పేస్తున్నాడు అని ఆశ్చర్యపోయి , అర్ధం అవ్వనట్టు తనని చూసా.
” మనిషిగా పుట్టడమే గొప్ప వరం , ఎంత అదృష్టం ఉంటె ఈ జన్మ దొరుకుతుంది . ఆలా అడగకముందే వచ్చిన వరాన్ని ఉన్నంత కాలం అనుభవించాలే కానీ అది నాకు అందలేదు,నాకు ఇది దక్కలేదు అంటూ భాద పడడం దేనికి ? బతకడం కష్టమేమో కానీ జీవితం చాల అందం అయిన్ది . ఆ అందాన్ని ఇంకా పెంచడానికే ఏవో ఇలా నాకున్న చిన్న చిన్న ఇబ్బందులు ఉంటాయి . జీవితాన్ని ఆనందంగా మార్చడానికే ఏవో భాదలు,కష్టాలు వస్తుంటాయి అంతే . అందరూ అటుంటారు జీవితం లో గెలిచాం, జీవితం లో ఓడిపోయాం. .ఇదేమైనా పోటీ నా గెలిచేదానికి ఓడిపోడానికి . ఏనుగు కి కుందేలు కి పోటీ ఎట్లా కుదురుతుంది , ఏనుగు బలం ఏనుగుదే ,కుందేలు వేగం కుందేలుదే .ఇది ఎవరికి వాళ్ళు చేయాల్సిన ప్రయాణం . ఒకరికి పూలబాట ఉండొచ్చు ఒకరికి ముళ్ళ బాట ఉండొచ్చు . ఎవరి దారి వాళ్లదే ఎవరి ప్రయాణం వాళ్లదే. ఈ ప్రయాణం లో చేరాల్సిన చోటు అని ఒకటుంటుంది అని అనుకోని ఎదో పరుగులు తీస్తుంటారు . ప్రయాస పడుతుంటారు. ఆస్వాదించాల్సింది ఈ ప్రయాణాన్ని , ఈ దారిలోనే మన అనే వాళ్ళు మనకి కలుస్తుంటారు, మనతో నడుస్తుంటారు . కష్టాలు, భాదలు, ఎదురుదెబ్బలు, ఇవి లేకపోతే మజా ఏముంటుంది బాబు . అవన్నీ ఎదుర్కోడానికి సిద్ధంగా ఉండాలి అంతే. అవి వచ్చేది కూడా మనకి ఒక మంచి అనుభవాన్ని అనుభూతిని ఇవ్వడానికే .
అందమైన హరివిల్లుని చూడాలంటే ముందు కారుమబ్బుల్ని చూడాలి, గాలిదుమారం కి నిలబడాలి , మెరుపులు రావాలి,ఉరుముల శబ్దం వినాలి,ఒక్కోసారి పిడుగులు కూడా తట్టుకోవాలి, ఇవన్నీ దాటుకుని తట్టుకున్నాక అందమైన హరివిల్లు ని చూస్తే ఆ అనుభూతి ఎంత బాగుంటుంది .
పరమాన్నం రుచి తెలియాలంటే కడుపులో పేగులకి ఆకలి మంట ఏంటో ముందు తెలియాలి అప్పుడేగా పరమాన్నం ఎంత రుచిగా ఉంటుందో తెలిసేది . ఏవో చికాకులు కష్టాలు నష్టాలు భాదలు ,ఇవన్నీ కాసేపు ఇలా ఉండి ఆలా పోయేవి , ఇవి వచ్చినపుడే మన బలం ఏంటో తెలుస్తుంది వీటిని దాటిముందుకెళ్లినకే మన బతుకేంటో తెలుస్తుంది. అది తెలిసిన నాడు జీవితంలో ప్రతీ నిమిషం వేడుకే . చదువుకున్నోడివి నీకివన్నీ తెలియనివా . నువ్వేదో అడిగితే నేనేదేదో చెప్పినట్టున్నా .”
“లేదు లేదు సరిగ్గానే చెప్పారు .”
“మీరేం చదువుకున్నారు ? మీ పే...... రు……?”
“నేను దిగాల్సిన స్టేషన్ వచ్చింది,వెళ్తా బాబూ.”
“హ… సరే …”
దిగేసి వెళ్ళిపోయాడు . ఆ జనం లో మాయం అయిపోయాడు . తనని వెతుకుతూ నేనూ దిగాను,కానీ అతను కనపడలేదు.
ఈలోగా నా రైలు బయలుదేరింది . కానీ నేను ముందుకు కదలలేదు. అతను చెప్పిన ప్రతీ మాట నా మనసుని తాకింది. నా మెదడుని ఆలోచించేలా చేసింది . అంగవైకల్యం ఉన్నాకూడా ఏమాత్రం లెక్కచేయకుండా ధైర్యంగా ముందుకెళుతూ జీవితం లో ప్రతీ క్షణాన్ని ఆస్వాదిస్తూ ,నవ్వుతూ బ్రతుకుతున్న తనని చూసి నేను నేర్చుకోవాల్సింది చాలా ఉందని నాకర్థం అయ్యింది . మనోవైకల్యం ని మించిన శత్రువు మరోటి లేదని తెలియజేసాడు అతను .
చావుని వెతుకుతూ వెళుతున్న నాకు జీవితాన్ని పరిచయం చేసాడు . ఇన్నేళ్ళలో నేనెప్పుడూ నేర్చుకోలేకపోయిన పాఠాన్ని ఈరోజు అతను నాకు నేర్పాడు .
అతని పేరు కూడా నాకు తెలీదు కానీ నాకతను ఓ గురువు , స్ఫూర్తి నింపిన మార్గదర్శి.
చనిపోవాలి అని బయలుదేరిన నా ప్రయాణం ఆ ఆలోచనని చంపేసి ఏదిఏమైనా బ్రతకాలి బ్రతకడంలో ఆనందాన్ని చూడాలి అనే కొత్త గమ్యం దిశగా మొదలయిన్ది నా పయనం …
