మేనేజర్ తిడతాడనో , పని ఎక్కువ ఉందనో తొందరగా వెళ్దాం అని స్పీడ్ పెంచి 70 ఎక్కించాను , హైదరాబాద్ ట్రాఫిక్ గురించి తెలిసిందే కదా , పరుగులు పెట్టె నగరం , పొరుగువాడి గురించి ఆలోచిస్తోందా? అంటే నేనేం పెద్ద పతీతి కాదు , నేను అదే బాపతి, కాకపోతే ఆ రోజు అదృష్టం అవతల వాడి బండికి ఉందేమో మరి , ఓవర్ టేక్ చేసే హడావిడి లో వాడి బండి హ్యాండిల్ నా బండికి తగిలింది , దెబ్బకి నా బండి వెళ్లి డివైడర్ కి గుద్దుకుంది.
నలుగురొచ్చారు, చూసి నీళ్లు ఇచ్చి , పెద్ద దెబ్బలు ఎం తగలకపోడం తో ఒక చోట కూర్చోపెట్టి ఎవరి పని వాళ్ళు చూస్కున్నారు.దూరంగా డివైడర్ మీద కూర్చున్న ముసలోడు నా వైపే చూస్తూ తెగ నవ్వుతున్నాడు.
డివైడర్ మీద GHMC వాళ్ళు వేసిన చెట్టు నీడలో కూర్చున్నారు , ముసలోడు వాడి పెళ్ళాం. అసలే కాలు బెణికి నేను ఏడుస్తుంటే ఆ వెక్కిలి నవ్వుకి నాకు కాలిపోయింది . అలా కుంటుతున్న కాళ్లతోనే రోడ్ దాటి వాళ్ళ దగ్గరికి వెళ్లి గట్టిగా...
వివేక్ : ఏయ్ ! ముసలోడా , పనిపాటా లేదా? ఒకడు దెబ్బ తగిలి ఏడుస్తుంటే , నవ్వు ఎలా వస్తుంది నీకు ?
తాత : నిన్ను చూసి నవ్వలేదయ్యా నేను , నా ఆడది పని కాడ జరిగిన ముచ్చటొకటి చెప్తే నవ్వు ఒచ్చినాది. ఒసేయ్ సుశి చెప్పవే ...
అవ్వ : ఎవరు సారూ మీరు ? మిమ్మల్ని చూసి మేమెందుకు నవ్వుతాము ?
వివేక్ : తమషాలాడకు , నేను చూసా నవ్వడం. మీ సంగతి ఇలా కాదు , ఫోటో తీసి మున్సిపాలిటీ కి పంపిస్తే , క్లీన్ చేసి పడేస్తారు. అయినా అడుక్కుతినే వాళ్ళని పంపించేశారు అన్నారు , మళ్ళీ తగలడ్డారు ఏంటో..
అవ్వ : ఏయ్ ! ఎవడ్రా అడుక్కుతినే వాళ్ళు , నువ్వు ఇచ్చావా ? నేను తీస్కున్నానా ? నువ్విచ్చినా నేను తీసుకోను .
ఆకలి తో అయినా ఉంటా కానీ ఆత్మాభిమానానన్ని చంపుకోను . మాటలు తిన్నగా రాని....
ఒక్కసారి చెంప మీద చెప్పుతో కొట్టినట్టు అయింది. కొట్టినా అంత బాధ ఉండేది కాదేమో. అలా అవ్వ అన్నాక , నేను అన్న మాట వాళ్ళు మర్చిపోయిన , నేను మర్చిపోనేమో .క్షమించమని అడిగాను. వెంటనే క్షమించడం తో బాధ రెట్టింపు అయింది.
చిన్న సంచి , సంచిలో రెండు జతల బట్టలు. సిమెంట్ తో నిండిన ఆమె చెప్పులు , నీరసం తో నిండిన తాత శరీరం. ఒక బ్రెడ్ ప్యాకెట్ , సగం నీళ్లతో నిండిన బాటిల్. ఆసక్తి అడిగిన మొదటి ప్రశ్న
వివేక్ : ఎం చేస్తుంటారు తాత మీరు?
తాత : నేనేం చెయ్యను బాబు. నా ఆడదే పనికి పోయి నాలుగు పైసలు తీసుకొస్తది . నా 27 వ ఏట నుండి అదే నన్ను పోషిస్తుంది.
వివేక్ : అదేంటి తాత ? కొడుకులు కానీ కూతుర్లు కానీ లేరా?
తాత : ఒకడు పరువు పోతుందని వద్దనుకున్నాడు, ఇంకొకడు భారమనిపించి వదిలేసాడు.
కొడుకుంటే ఆనంద పడ్డారప్పుడు , కూతురు లేదని బాధ పడాల్సి వస్తుంది ఇప్పుడు.
ఆ క్షణం ఎం మాట్లాడాలో అర్ధం కాలేదు. ఒక పూట తింటు ఆ వయసులో పని చేస్తూ , అంత బాధ మోస్తూ ..వినే నాకే కన్నీళ్లు తిరిగాయి , అసలు ఎలా ? ఒక్కసారిగా లోకం చాలా బరువుగా అనిపించింది. నచ్చలేదు అస్సలు నచ్చలేదు.
సడన్ గా అసలు అక్కడికి నేను రావడానికి కారణం ఆ తాత నవ్వు. ఇంత బాధ లో ఎలా నవ్వగలుగుతున్నాడు?
వంటికి తగిలిన గాయం మర్చిపోయి చాలా సేపు అయింది.మొహమాటం తోనే అడగాలా వద్దా అనే సంకోచం తో ...
వివేక్ : తాత , ఎం అనుకోవద్దు. నా వాళ్ళ కావట్లేదు , అందుకే అడిగేస్తున్న . అన్ని బాధలున్న , ఎలా తాత నవ్వుతున్నావ్ నువ్వు ?
తాత : (నవ్వుతు) లేనిది ఏడిస్తే ఒస్తుందా? ఉన్నదీ నవ్వితే పోతుందా ?
మీలా గొప్ప చదువులు చదవక పోయిన , కొడుకులు వదిలేసిన , ఆస్తులు లేకపోయినా , ప్రాణం పోయిన నన్ను వదలని నా ఆడది ఉంది . ఈ క్షణం నేను చనిపోయిన సంతోషంగానే పోతాను.కొడుకులే వదిలేసారు , భారం అని తెలిసిన , నన్ను పోషించడానికి కూలి పనికి పోయిమరీ నా కడుపు నింపుతుంది.కనిపించక పోయిన దాని కష్టం నాకు తెలుసు.అలిసిపోయిన దానికి , అలసట తో నిండిన నాకు ఒకరికొకరే తోడు నీడ. అది చెప్పే ముచ్చట్లు , దాని స్వచ్ఛత , నా కొడుకులున్న ఇంత బా చూసుకునే వాళ్ళు కాదేమో బాబు.రాత్రికి కలిసి చేసే భోజనం , అది చెప్పే మాటలు చాలు ఈ జీవితానికి.
వివేక్ : (ఎం మాట్లాడాలో కూడా అర్ధం కానీ నవ్వుతో ) మీరమ్మ?
అవ్వ : నా పెనివిటే నా కొడుకు , కూతురు, సంతోషం. ఆయన ముఖాన నవ్వు ఉన్నంత కాలం , ఏ కష్టం అయినా సుఖమే , ఆ బాధైనా హాయే.
ఆక్సిడెంట్ అయితే ఇంత సంతోషం వస్తదని ఎపుడు అనుకోలేదు, బహుశా వీళ్ళని కలవడానికే ఇక్కడ ఆక్సిడెంట్ అయిందేమో.చెప్పలేను కానీ ఎన్నో ఆలోచనలు , ఇంకెన్నో భావాలు. వాళ్ళని మళ్ళీ కలుస్తానని తెలుసు , మళ్ళీ మళ్ళీ వాళ్ళతో కూర్చుంటానని తెలుసు.
వివేక్ : అవ్వ వెళ్ళొస్తా , ఈ 2000 తీస్కొని ఈరోజు మంచిగా తినండి
అవ్వ : నీకు చెప్పింది అర్ధం కాలేదనుకుంట బాబు , నీ మాట గెలవడానికి మమ్మల్ని బిచ్చగాళ్ళని చేయకు.
వివేక్ : అయ్యో క్షమించండి అవ్వ , నా ఉద్దెశం అది కాదు. సరే వెళ్ళొస్తా అవ్వ , ఈసారి కలిసి భోజనం చేద్దాం. మీ కథ నా కథ ని మార్చే అంత గొప్పది . కానీ వెళ్లే ముందు ఒకే ఒక్క ప్రశ్న. తాత అబద్ధం ఆడి ఉంటె ? నిజంగా నన్ను చూసి నవ్వాడంటే ఏమంటావ్?
అవ్వ : అందరి భార్యల లానే నా మొగుడు మంచోడని చెప్తా. కాకపోతే నీ విషయం లో ఆయన చూడలేదనదే నిజం, ఎందుకంటే ఆయనకీ కళ్ళు కనిపించవు కనక..
(Complete Silence )
అన్ని ఉన్న ఏదో లోటు అని బాధపడతారు కొందరు , ఎం లేకపోయినా హ్యాపీ గా బ్రతికేయగలరు ఇంకొందరు.
పరుగులు పెట్టె జీవితాలు , కానీ నిశ్చలంగా ఆగిపోయిన జీవనాలు.
ఆ తాత అవ్వలా కథ ఏదో నేర్పింది, ఇంకెన్నో ప్రశ్నలు అడిగేలా చేసింది.
సంతోషంగా బ్రతకాడానికే సంపాదిస్తున్నాము, కానీ ఎక్కువ సంపాదించాలన్న ఆరాటంలో బ్రతకడం మర్చిపోయామా ?
అన్ని ఉన్న సంతోషంగా ఎందుకు లేమని ?
పరుగులు పెడితేనే బ్రతకగలమా ? నిలబడి ఆ క్షణాన్ని ఆస్వాదించలేమా?
సొంత వాళ్ళ కన్నా ఆఫీస్ పని ఎందుకు ముఖ్యం అయిపోయింది?
బాధ వస్తే పంచుకోడానికి నా అనే వాళ్ళు ఉన్నారా?
లోకం లో చాలా మంది కన్నా మంచి స్థాయి లో ఉన్నావు , దానికి కృతజ్ఞత చూపిద్దాం. నా అనుకునే మనిషి , నాలుగు మెతుకులు , మనసారా నవ్వులు. దాన్ని మించిన జీవితం లేదు. ఆ తర్వాత అదే దారిలో రోజు వెళ్ళాను , రోజు కలిసాను , వాళ్ళకి మనవడిని అయ్యానో లేదా తెలీదు కానీ ఇంకో తోడు లా మాత్రం నిలిచాను.
